A rubāʿī (Classical Persian: رباعی, romanized: rubāʿī, from Arabic رباعيّ, rubāʿiyy, 'consisting of four, quadripartite, fourfold'; plural: رباعيّات, rubāʿiyyāt) or chahārgāna (Classical Persian: چهارگانه) is a poem or a verse of a poem in Persian poetry (or its derivative in English and other languages) in the form of a quatrain, consisting of four lines (four hemistichs). In classical Persian poetry, the ruba'i is written as a four-line (or two-couplet / two-distich) poem, with a rhyme-scheme AABA or AAAA. This is an example of a ruba'i from Rumis's Divan-e Shams: Anwār-i Ṣalāḥ-i Dīn bar angēkhta bād Dar dīda (w)u jān-i ʿāshiqān rēkhta bād Har jān ki laṭīf gasht u az luṭf guzasht Bā khāk-i Ṣalāḥ-i Dīn dar-āmēkhta bād May the splendors of Salahuddin be roused, And poured into the eyes and souls of the lovers. May every soul that has become refined and has surpassed refinement Be mingled with the dust of Salahuddin! Source: Wikipedia (en)
Works in the genre Ruba'i 179
Rubáiyát of Omar Khayyám
-
برخیز بُتا بیار بهر دل ما
-
چون عهده نمیشود کسی فردا را
-
قرآن که مهین کلام خوانند آنرا
-
گر می نخوری طعنه مزن مستانرا
-
آن قصر که جمشید در او جام گرفت
-
هرچند که رنگ و بوی زیباست مرا
-
مائیم و می و مطرب و این کنج خراب
-
امروز ترا دسترس فردا نیست
-
ای آمده از عالم روحانی تفت
-
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
-
اکنون که گل سعادتت پربار است
-
این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت
-
این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
-
ای چرخ فلک خرابی از کینه تست
-
ای دل چو زمانه میکند غمناکت
-
این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت
-
بر چهره گل نسیم نوروز خوشست
-
این کوزه که آبخواره مزدوریست
-
این کهنه رباط را که عالم نامست
-
ترکیب پیاله که در هم پیوست
-
ترکیب طبایع چو بکام تو دمی است
-
پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
-
تا چند زنم بروی دریاها خشت
-
چون چرخ بکام یک خردمند نگشت
-
چون لاله بنوروز قدح گیر بدست
-
چون ابر بنوروز رخ لاله بشست
-
چون بلبل مست راه در بستان یافت
-
خاکی که بزیر پای هر نادانی است
-
دارنده چو ترکیب طبایع آراست
-
چون نیست حقیقت و یقین اندر دست
-
چون نیست ز هرچه هست جز باد بدست
Genre -