ایران در زمان ساسانیان نام کتابی از آرتور امانوئل کریستن‌سن ایران‌شناس و لغت‌شناس اهل دانمارک است. تألیف این اثر ۳۰ سال به طول انجامیده‌است. کتاب در سال ۱۹۳۵ به چاپ رسیده‌است. در تألیف این کتاب تقریباً تمامی منابع قدیم و جدید یونانی، رومی، سریانی، ارمنی، عربی و به‌خصوص کتاب‌هایی که در دو سدهٔ اخیر (تا زمان تألیف آن) توسط خاورشناسان و پژوهشگران آثار باستان به نگارش درآمده، از نظر انتقاد نویسنده گذرانده شده‌است. این کتاب را غلامرضا رشید یاسمی به فارسی ترجمه کرده و توسط انتشارت امیرکبیر به چاپ رسیده‌است. از تازگی‌های این کتاب این است که نویسنده اَعلام و اصطلاحات قدیم را عموماً به شکلی آورده‌است که در کتاب‌های اوستایی و پهلوی دیده می‌شود، یا قواعد زبان‌های کهن چنان حکم می‌کرده‌است. مانند وهرام (بهرام)، وزرگ‌مهر (بزرگ‌مهر)، اوهرمزد (هرمزد = اهورامزدا)، میثرا (مهر) و امثال آن. کلیهٔ نسخ این کتاب بلافاصله پس از انتشار به فروش رفت. کریستنسن یادداشت‌های تازه‌ای بر آن افزود و در سال ۱۹۴۴ دوباره نشر داد. در چاپ جدید این کتاب نویسنده کشفیات جدیدی را مورد توجه قرار داد. از مهم‌ترین آن کشفیات می‌توان به کتیبه زردشت و خرابه‌های شهر شاپور و کتیبه شاپور اول اشاره کرد. وی همچنین از انتقاداتی که بر کتابش شده بود در چاپ دوم کتاب استفاده کرد. وی مهم‌ترین آن‌ها را مقالات آقایان بیلی در (نشریه مدرسه زبان‌های شرقی) و مینورسکی در (مجلهٔ انجمن همایونی آسیایی) سال ۱۹۳۹ معرفی کرده‌است. به عقیدهٔ مترجم، این کتاب بهترین اثر این نویسنده به‌شمار می‌آید و جامع‌ترین کتاب در مورد تاریخ ساسانی تا زمان ترجمهٔ آن بوده‌است. Source: Wikipedia (fa)