Karl Emil Maximilian „Max” Weber (ur. 21 kwietnia 1864, zm. 14 czerwca 1920) – niemiecki socjolog, filozof, prawnik i ekonomista, którego idee miały ogromny wpływ na teorię socjologiczną i badania społeczne. Wraz z Émilem Durkheimem i Karolem Marksem jest uznawany za ojca socjologii. Brat socjologa Alfreda Webera, mąż Marianne Weber. Twórczość Webera jest bardzo bogata, był autorem wielu wpływowych i szeroko dyskutowanych tez z zakresu ogólnej teorii społecznej, metodologii nauk społecznych, socjologii gospodarczej, religii, polityki i prawa, a także historycznej. W zakresie metodologii Weber był przedstawicielem metodologicznego antypozytywizmu, to znaczy uznawał, że nauki społeczne powinny się opierać na swoistej metodologii, opartej na rozumieniu (niem. Verstehen) i konstruowaniu typów idealnych. W swoich badaniach nad ewolucją społeczeństw starał się zdiagnozować procesy, które doprowadziły do powstania kapitalizmu i społeczeństw nowoczesnych. Wskazywał na zasadniczą rolę racjonalizacji, sekularyzacji i „odczarowania świata”. Szeroko znane i komentowane było jego połączenie socjologii gospodarczej i socjologii religii, przedstawione w pracy Etyka protestancka a duch kapitalizmu. Weber wskazywał w niej na ścisły związek rozwoju kapitalizmu z wartościami protestanckimi. W wykładzie Polityka jako zawód i powołanie Weber określił państwo jako organizację roszczącą sobie „prawo monopolu na wywieranie prawomocnej przemocy fizycznej”. Weber dokonał także wpływowej klasyfikacji panowania politycznego na panowanie tradycyjne, legalne i charyzmatyczne. Wskazywał, że wraz z rozwojem biurokracji nowoczesne państwo coraz bardziej opiera się na racjonalnej, legalistycznej władzy. Weber był również aktywnym politykiem okresu międzywojennego. Po I wojnie światowej był jednym z założycieli Niemieckiej Partii Demokratycznej. Bez powodzenia ubiegał się o miejsce w parlamencie. Brał udział w komisji przygotowującej konstytucję weimarską (1919). Source: Wikipedia (pl)