Ο Αριστοτέλης Κουντούρωφ (1896 – 1969) ήταν Έλληνας συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας. Γεννήθηκε στην Τιφλίδα, και ήταν γιος του Κρητικού έμπορου Γεωργίου Κούνδουρου. Από μικρή ηλικία παρακολούθησε μαθήματα πιάνου, μαζί με τα αδέρφια του, από τον πιανίστα Ίλια Άισμπεργκ και το 1922 κέρδισε την πρώτη θέση στον Διαγωνισμό Συμφωνικής Μουσικής Καυκασίων Συνθετών. Παρακολούθησε μαθήματα στα ωδεία της Τιφλίδας (1924 – 25) και της Μόσχας (1927 – 30), σπουδάζοντας με τους Ιππολίτοφ-Ιβάνοφ, Γκλιερ και Βασιλένκο. Έγινε επικεφαλής του στούντιο σύνθεσης του Ιππολίτοφ-Ιβάνοφ στη Μόσχα. Το 1930, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και δίδαξε μουσική θεωρία στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου (1931 – 32), στην Ανωτέρα Σχολή Φρήμαν (1932 – 38) και στο Ωδείο Αθηνών. Διηύθυνε τη φιλαρμονική του δήμου της Νέας Ιωνίας (1938 – 41). Μεταξύ των μαθητών του ήταν οι Οδυσσέας Δημητριάδης, Ιάννης Ξενάκης και Βαγγέλης Παπαθανασίου. Από το 1943 μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1964, ήταν επικεφαλής της μουσικής βιβλιοθήκης και των ηχητικών αρχείων του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Πέθανε στον Βόλο στις 8 Ιουλίου 1969 όπου είχε μεταβεί για τις εξετάσεις της μουσικής σχολής της πόλης και τάφηκε στην Αθήνα. Ο Κουντούρωφ θεωρείται πλέον μια από τις πιο αξιοσημείωτες μορφές της ελληνικής μουσικής κατά την περίοδο 1930 έως 1960. Οι παλαιότερες συνθέσεις του (π.χ. Οι Suite-fantaisie sur des themes populaires grecs (1930–31), Sinfonietta (1934) κ.λπ.) δείχνουν την επιρροή της ρωσικής παιδείας του και του «σοβιετικού» ύφους του Προκόφιεφ. Επόμενα έργα του, συμπεριλαμβανομένου του τονικού ποιήματος Ορφέας και Ευρυδίκη (1962) και η Μαζούρκα για πιάνο (1963), είναι αρμονικά πιο περιπετειώδη, προκαλώντας τη σύγκριση με τους πιο ριζοσπαστικούς Ρώσους μοντερνιστές όπως ο Σκριάμπιν και ο Ρόσλαβετς. Källa: Wikipedia (el)